Even een storytime...

Afgelopen zondag had ik met een vriendin afgesproken bij een winkelcentrum bij ons in de buurt. Ik zat op de fiets en was op weg daarnaartoe, totdat ik uit het niets een menstruatiekrampaanval kreeg. Ik ging de stoep op, stapte af, zette mijn fiets tegen een hek en ging even op de stoep zitten. Ik was in de veronderstelling dat het een paar minuten later wel weer over zou zijn, maar dat was dus niet zo. Ik stapte namelijk weer op de fiets en nog geen 50 meter verderop, zat ik weer ergens op de stoep aan de rand van de weg.

Ik belde mijn vader met de vraag of hij me met de auto op wilde komen halen. Hij was echter al ergens anders met de auto en hij moest mijn moeder nog ophalen, want zij moest dan met mijn fiets weer naar huis fietsen. Waar het normaal gesproken tien minuten rijden is vanuit ons huis naar de plek waar ik zat, duurde het nu bijna een halfuur. Ik zat dus een halfuur op de stoep in de zon en kreeg op een gegeven moment het idee dat ik flauw ging vallen. Ik werd duizelig, mijn hartslag ging omhoog, ik zweette me kapot (zo warm was het niet eens buiten) en werd een beetje duizelig. Daarnaast verging ik ook nog van de pijn en kon ik op een gegeven moment mijn handen en voeten niet meer bewegen van de kramp.

Zoals gezegd heb ik daar een halfuur op de stoep gezeten en er was helemaal niemand van de mensen die voorbij fietsten en liepen, die wat zei of wat deed. Dat vond ik echt heel erg. Mensen keken wel en ik zag dat ze schrokken. Sommige mensen staarden ook en er was zelfs iemand die zwaaide. Dan denk ik bij mezelf: "ik ben toch geen circusact ofzo!?!". Vraag tenminste of het wel goed gaat, weet je? Ze zien dat je in een slechte toestand bent, maar staren alleen maar en mompelen met elkaar. Dat is de egoïstische maatschappij waar we nu in leven, maar je kan tenminste even vragen of het wel goed gaat toch? Of is dat teveel gevraagd?

Oke, dat was even mijn frustratie. Na een klein halfuurtje kwamen mijn ouders dus aan en ze moesten mij de auto in loodsen, want zoals gezegd kon ik mijn benen bijna niet meer bewegen. Gelukkig was er airco in de auto, waardoor ik een beetje afkoelde en het gevoel van flauwvallen verdween. Eenmaal thuis werd ik naar de bank geloodst, waar ik nog een uur bleef liggen alvorens ik zelfstandig naar mijn slaapkamer kon lopen. Daar ben ik toen in slaap gevallen. Toen ik wakker werd was het namiddag en ging het alweer wat beter.

De zondag ging voorbij en ik ging naar bed. In de nacht van zondag naar maandag ben ik meerdere keren wakker geworden en had ik koorts. Maandagochtend was de koorts voorbij, maar werd ik wakker met een hele harde buik: obstipatie, want ik kon niet mijn grote boodschap doen. Als ik dacht dat ik van mijn buikklachten af was, had ik het mooi mis. Ik moest me ziekmelden op stage (niet echt chill als het pas je derde week is) en bijna alle bewegingen die ik maakte, deden pijn.

Mijn moeder heeft gistermiddag Yakult gekocht en laxerende limonade van Roosvicee, welke allebei lijken te helpen. In de tussentijd had ik mezelf volgestopt met paracetamollen. Je mag er maximaal zes op een dag en ik nam er ook zes.