Zwartste weken van mijn leven (deel 1)

Maandag 11 maart
In mijn blog van vorige week heb je kunnen lezen dat het niet goed ging met mijn oma. In de wetenschap dat ze niet lang meer zou leven ging ik maandag 11 maart met m'n moeder op bezoek bij oma. Al vrij snel vertelde oma dat de huisarts die ochtend langs was geweest en dat oma had verteld dat ze definitief wilde stoppen met alle medicatie. Wij schrokken ons rot, want dat is natuurlijk palliatieve sedatie. Wij moesten meteen voorgoed afscheid nemen van onze lieve oma en schoonmoeder. Het werd een afscheid met een traan en een lach. Op haar sterfbed heeft oma mij nog een cadeau gegeven. Ze zei: "Marieke, ik heb nog een cadeau voor je... Het paste alleen niet in de schuur, dus ik zal het je maar gewoon zo vertellen... Je krijgt m'n auto". Nou, ik was totaal van de kaart en ik wist niet hoe ik moest reageren. Later die dag zei oma tegen m'n vader dat ze genoten had van mijn gezicht <3
Toen ik weer thuis was kon ik alleen nog maar janken.

Dinsdag 12 maart en woensdag 13 maart
Dinsdag en woensdag moest ik werken bij www.schoolfruit.nl en ondanks de situatie ben ik toch gegaan. Thuis speelde ik namelijk geen enkele rol van betekenis. Die 2 dagen kwam de rest van de familie ook afscheid nemen. Dinsdagmiddag rond 15:00 uur is oma begonnen met de palliatieve sedatie. Woensdagnamiddag was mijn broer de laatste van de familie die afscheid kwam nemen, op mijn vader en oom (haar zoons) na.

Donderdag 14 maart
Donderdag was ik vrij en was oma stabiel. Af en toe werd ze wakker en brabbelde ze wat, maar ze ging al snel hard achteruit. Mijn vader en oom waakten al sinds dinsdag van 07:00 tot 23:00 uur en de nachtzorg van 23:00 tot 07:00 uur, en dat was vandaag niet anders. Om wat om handen te hebben gingen m'n moeder en ik samen even een kort boodschapje doen en we gingen expres even niet naar de buurtsuper. We pakten de fiets en gingen een dorp verderop boodschappen doen.

Vrijdag 15 maart
Rond 13:00 uur appte m'n vader dat oma had aangegeven dat ze nu echt definitief in slaap gehouden wil worden, om vervolgens nooit meer wakker te worden. M'n vader, oom en opa gingen nu op hun beurt afscheid nemen van hun geliefde moeder en vrouw. Dat moet een vreselijk moment geweest zijn... Mijn moeder en ik waren op dat moment thuis en het nieuws sloeg in als een bom, ook al wisten we dat het deze week zou gebeuren. Het leidde bij ons tot urenlang tranen met tuiten huilen. Hierbij wil ik trouwens onze kat ongelofelijk bedanken, want wat hij op dat moment deed en voor me betekent heeft is echt bizar. In plaats van zoals altijd weg te rennen, bleef hij liggen en keek hij naar me van: "toe maar, huil maar. Mag wel. Ik ga niet weg". Ik heb een uur lang naast hem op de stoel gezeten en toen het weer enigszins ging, ging hij pas weg. In de namiddag maakten m'n moeder en ik een korte wandeling en gingen we weer even boodschappen doen voor afleiding. Vrijdagavond kwam m'n neef langs, want hij had kaarsen gekocht voor op het graf. Zo bizar was dat... M'n neef bleef nog even een paar uur fijn kletsen.

Zaterdag 16 maart
Zaterdagochtend werd ik rond 06:30 uur wakker gemaakt door m'n moeder. Eerder die nacht, zo rond 02:30 uur, was ik nog wakker en begon het te regenen. Ik dacht: "de hemel huilt, oma gaat vannacht dood". M'n moeder wekte mij en ik dacht bij mezelf: "het is nog donker en m'n wekker is nog niet gegaan... Oh, oh...". M'n moeder zei: "oma is overleden", gevolgd door een minutenlange stilte tussen ons beiden.

Op zaterdag 16 maart 2024 rond 05:30 uur is mijn lieve oma overleden.

Nadat ik het nieuws hoorde wilde ik alleen maar alleen zijn. Rond een uur of 08:30 uur ging ik eruit, want ik kon toch niet meer slapen.

Om 10:00 uur was m'n moeder samen met mijn oudste nicht (en m'n vader, oom en opa) bij oma thuis. Ze gingen oma met z'n tweeën afleggen. Dit moet namelijk al enkele uren na de dood gebeuren, want anders is degene te stijf. Ondertussen ging ik een vriendin bellen, die gelijk de eerstvolgende trein pakte. Ik probeerde ook nog een andere vriendin te bellen, maar die kreeg ik niet te pakken.

Ook vandaag had ik besloten om wel te werken, ondanks dit verschrikkelijke nieuws. Wederom vanwege de afleiding. Het bizarre was dat de aller, aller, allereerste brief die ik moest bezorgen gericht was aan mijn oma. Ik had de eer om oma d'r laatste poststuk ooit te bezorgen en ze was altijd zo trots dat ik bij de post werkte. Altijd zwaaien als ik voorbij fietste of voorbij liep. Later die middag zag ik rond 14:45 uur een lijkwagen door het dorp rijden. Ik wist dat die voor oma was, want zij zou om 15:00 uur worden opgehaald door een lijkwagen en naar de kerk gebracht worden om daar te worden opgebaard. Achter fietsten 2 vrouwen, waarvan de één zei: "hey, een lijkwagen" en de ander: "vast voor iemand van het bejaardentehuis". Tsja, daar loop je dan. Nog een klap erbij.

Rond 15:30 uur was ik weer thuis, maar er was nog steeds geen gehoor van die andere vriendin. De eerste vriendin die ik gebeld had was inmiddels in de buurt en ik belde haar met de vraag of ze naar ons huis wilde komen. Ze was er met 5 minuten met een bos bloemen, chocola en een condoleancekaart. We besloten om naar het huis van die vriendin te rijden die ik nog niet kon bereiken, want ik zit inmiddels met een knoop in m'n maag. Eenmaal daar bleek dat ze gelukkig net thuis was en dat ook zij een hele heftige dag achter de rug had. Maar gelukkig was ze er dus en kon ik na al die uren eindelijk uithuilen op de schouders van mijn vriendinnen. Ondertussen ging haar moeder thee zetten voor iedereen en zette ze een schaaltje lekkers neer op tafel, wat echt ontzettend lief was. Ik heb uiteindelijk 1,5 uur lang ofzo m'n verhaal verteld en dat ging met ups en downs. Ik heb in totaal 2x gehuild daar thuis.

Daarna gingen we weer naar ons huis, waar m'n vader, moeder, oom en zijn vriendin de rouwkaarten aan het adresseren waren. M'n vriendin vloog m'n ouders in de armen en brak toen ook volledig. Daarna gingen m'n vader vriendin en ik naar de kerk om naar oma te kijken. M'n vriendin hield m'n hand vast (voor de duidelijkheid: we zijn vrienden op een vriendschappelijke manier!). Toen ik oma zag liggen moest ik weer huilen, want wat een realisatie was dat zeg! Voor mijn idee lag daar gewoon een wassen paspop. Oma. Dood. Ik bleef even kletsen, maar daarna moesten we weer gaan.

Eenmaal thuis werd er eten besteld, want het was al bijna 19:00 uur. Ik bestelde bij een snackbar en de rest bij de Chinees (ik houd niet zo van Chinees). Ik en m'n vriendin aten in de woonkamer en de rest in de keuken. Dat was wel even lekker, want dan kon ik gewoon praten over van alles en dan had ik een luisterend oor. Rond een uur of 22:00 uur ging iedereen naar huis. Het was een dag met een lach en een traan, huilen en lachen tegelijk.

Zondag 17 maart
's Nachts kon ik in het begin niet goed slapen en moest ik wederom huilen, maar toen pakte ik mijn lievelingsknuffel van vroeger erbij en toen heb ik toch nog 8 uur goed geslapen. Ook deze dag ben ik nog een keer naar oma gegaan. Deze keer met m'n ouders. Ik heb nog even tegen oma gekletst. Daarna ging ik met m'n moeder boodschappen doen en 's avonds heb ik gekookt. Na het eten ben ik met m'n vader Studio Sport gekeken, gedoucht en ben vervolgens gaan schrijven. 1,5 uur lang heb ik geschreven over de afgelopen week, gewoon met pen en papier. Daarna heb ik beneden nog wat thee gedronken en ben ik naar bed gegaan.

Ik noemde mijn oma altijd 'omi'.

R.I.P.
Omi
06-07-1935 ~ 16-03-2024
              Heemstede                               Sint Pancras                    

Lieve omi: ik houd zielsveel van u! <3

Liefs,
Marieke